N’AFFACCIATE
E’ n’affacciate fora a la fenestre,
Pe cheste t’ame, sinza na vergogne.
(Marcisce mmane tutte fiure, preste!)
Scì, n’affacciate: volo de nu cille,
fiate iettate e... dope ca se perde,
nu balle fatte quande seme verde,
e na risata ngenue e piccirille.
E mo capisce... tutte passe e scorre,
l’affanne leve tempe a la bellezze,
ca reste mute, mintre cà se corre.
E mo capisce...pure s’è mbo’ tarde,
e n’è chiù tempe e coccole e carezze ...
sprecà la vita, forse è da “bastarde”.
E’ un’affacciata fuor dalla finestra
Questa vita nostra: pare fosse sogno!
Per questo t’amo, senza una vergogna.
( Marcisce in mano ogni fiore, presto!)
Sì, un’affacciata: volo di un uccello
Fiato buttato e... dopo che si perde,
un ballo fatto, quando siamo verdi,
e una risata ingenua e piccolina.
E ora capisco... tutto passa e scorre
L’affanno toglie tempo alla Bellezza
Che resta muta, mentre qua si corre.
E ora capisco...pure se è un po’ tardi,
e non è tempo di coccole e carezze...
sprecar la vita, forse è da “bastardi”
Nessun commento:
Posta un commento